Goedenavond iedereen op deze mooie zondag 9 September 2018. Het is nu ongeveer een kleine 3 jaar geleden dat het ongeluk heeft plaatsgevonden en wat is er veel gebeurd.  Er zijn nu in totaal 11 zware operaties geweest aan mijn been. Daarbij zijn overal uit mijn lichaam spieren/huid of bot getransplanteerd naar het onderbeen. 

De afgelopen jaren waren doorbijten, verwerken, veranderen en ontwikkelen. Alleen maar ook samen met mijn omgeving. Veel steun van (schoon) ouders, vrienden familie maar vooral Anne. Want wat veel mensen vergeten is dat het voor Anne ook elke dag weer afzien was. Van het idee gaat mijn vriend het überhaupt halen tot blijft zijn been eraan. Vele maanden heb ik in het ziekenhuis gelegen of thuis in een rolstoel doorgebracht. Toch mag ik niet klagen. Wanneer ik mensen om mij heen zie die helemaal niet meer kunnen lopen of erg ziek zijn denk ik altijd het kán altijd erger en dat is ook zo. Afijn, de meeste van jullie weten wel hoe het geweest is de afgelopen jaren. 

Hoe snel iets ook kan veranderen in een relatief korte tijd. Van Villa Vita tot studeren, van eigen bedrijf naar opzoek naar een nieuwe baan. Maar zeker ook van bijna dood, naar misschien been verliezen naar waarschijnlijk gewoon been behouden in aangepaste vorm. 

Afgelopen Mei 2018 kreeg ik nog te horen dat mijn been helemaal niet aan het aangroeien is en begon ik met amputatie- en prothese gesprekken. Na lang nagedacht te hebben ben ik toch nog 1 keer doorgestuurd naar Hamburg voor een bottransplantaties. Deze keer zouden ze bot uit mijn linkerbekken halen en dit in het been plaatsten. Ook zou er een metalen plaat in het been bevestigd worden om het been aan elkaar te maken.

Juli 2018 ben ik weer geopereerd in Hamburg. Toen ik (gelukkig weer) wakker werd van de narcose werd mij verteld dat het been van binnen wel degelijk vast zat. Er was alleen bot getransplanteerd om het op te vullen. Er was zelfs geen plaat meer nodig. Voor het eerst in 3 jaar helemaal geen ijzer in of buiten het lichaam. Wel werd er verteld dat ik een chronische botbacterie in het onderbeen heb. Deze kan rustig blijven de rest van mijn leven, maar kan ook weer gaan opspelen. Mocht dit laatste het geval zijn dan proberen ze met antibiotica het onderbeen weer rustig te krijgen. Mocht dit niet baten dan zal het been alsnog geamputeerd worden. Natuurlijk gaan we van het beste uit!

Afgelopen Augustus ben ik weer in het UMCG geweest voor een röntgen. Deze gaf aan dat er veel botgroei is waardoor ik nu 50 kilo mag belasten! 4 Oktober 2018 krijg ik de uitslag van de CT scan. Mocht deze ook laten zien dat het been vast zit dan mag ik de krukken weg doen en kan ik beginnen met volledige belasting en revalidatie. Dan komt er echt echt echt eindelijk een eind inzicht.

Wat ik ga overhouden aan dit ongeluk zal allemaal nog onderzocht worden. Zenuwpijn is helaas 1 van die dingen die ik ga overhouden, hier zal ik mee moeten leren leven. Verder zal sporten en dergelijke voorbij zijn. Maar, we leven nog en houden zoals het nu lijkt het eigen been, wie had dat gedacht?

Voor nu is dit de laatste blog. Wanneer ik weer een stuk verder ben met mijn revalidatie zal ik misschien nog een blogje schrijven.

Groeten!