Vandaag Woensdag 13 September, weer tijd voor een Blog.
Ik verblijf nu 13 dagen in het ziekenhuis in Duitsland. Anne en ik hadden het er zaterdag nog over, als ik alle verblijven in 2017 optel zit ik toch alweer anderhalve maand in het ziekenhuis. Gaat toch snel. En hopelijk in December weer terug om de externe fixateur eruit te halen.
Een paar dagen na de operatie werd er weer bloed afgenomen, testen op infectiewaarden en de rest. De uitslag: CRP +84. Deze waarde is bij gezonde mensen onder de 5. Het was logisch volgens de artsen, we hebben je been en je rug opengehaald, wacht de volgende ronde maar even af. Tot die tijd antibioticum pillen. De arts had gelukkig gelijk, CRP deze keer alweer +9. Geen infectie dus.
Ik kan wel een hele lange blog schrijven over wat ik allemaal doe, maar dat is eigenlijk elke dag hetzelfde. Om 06.45 uur eruit, wassen en naar beneden eten. Om de dag verband wisselen en laten controleren door de arts. Daarna vaak studeren tot het middag eten en in de middag fysiotherapie en ‘’sporten’’. De rest van de dag is een beetje rondrijden, naar buiten en een praatje maken met overige patiënten, goed voor het niveau van mijn Duitse spraak.
Weer trainen na de operatie. De rug en armen moeten weer fitter worden om de aankomende maanden op krukken te lopen.
In het ziekenhuis een Turks-Duitse man ontmoet. Erg aardig, maar verlegen. Gaat nu steeds mee trainen, hier trainen we het 10 kilo belasten van het been om de botgroei te stimuleren.
Zaterdag kwam Anne en die bleef tot dinsdag. Dinsdag ochtend weer naar huis om daarna een nacht- / slaapdienst te draaien. Het is toch wel erg fijn om even iemand bij je te hebben van wie je houdt. Samen de dag door. Ook meelopen naar fysiotherapie, samen even thee drinken, een ijsje en sommige dagen lekker door het bos gereden. Genieten van de stilte en frisse lucht. Ja, rust.. Duitsers hebben er een handje van vrij hard te praten en degene op mijn kamer snurken de hele nacht door.. Heerlijk! Toch zijn de dagen dan nog lang, samen een film kijken is maar 2 á 3 uur van een dag. S ‘avonds lekker eten besteld en de laatste ochtend samen ontbeten. Toch is het dan weer lastig dat ze naar huis rijdt, ach eind deze week waarschijnlijk lekker naar huis.
Samen lekker buiten in het zonnetje!
Vandaag de artsen bij het bed gehad, alle 10 wel te verstaan. Het grote verschil met Nederland is dat Duitse artsen niet kunnen communiceren, niet met patiënten en niet met elkaar. De een zegt A, de andere B. Ook hebben ze geen tijd voor vragen en moeten ze gelijk door. Vervelend.. Vanmiddag dus geprobeerd de Nederlands sprekende arts te vinden, gelukt! Mijn vragen kunnen stellen en mijn röntgen kunnen opvragen.
Bij de vorige operatie hebben ze dus bot uit mijn onderrug/bekken gehaald, samen met wat stamcellen. Dat hebben ze in het onderbeen geplaatst. Nu lijkt het net of het scheenbeen weer helemaal heel is, maar als je goed kijkt zie je kleurverschil. Maar het is erg goed gelukt. Zoals jullie ook zien is mijn kuitbeen gebroken. Ze hebben mij verteld dat ik die niet nodig ben en dat het risico op infecties groter was wanneer ze dat ook gingen repareren. Dit blijft dus zo tenzij ik veel pijn krijg, maar ze zeggen dat ik er niks van ga merken. 31 Oktober weer foto in het UMCG.
Dit was het alweer voor deze keer, zoveel is hier niet te beleven. De studie en het sporten houden mij van de straat en dan kabbelt de dag wel rustig door. Vrijdag 15 September waarschijnlijk weer naar huis, om 31 Oktober weer een röntgen te maken in het UMCG om te kijken of het bot aangroeit. We gaan duimen!
NB: IEDEREEN bedankt voor de kaarten/berichten/telefoontjes en foto’s!
