In blog twee wil ik ingaan op hoe mijn omgeving het ongeluk en de week daarna meegemaakt hebben. Omdat ik die week in een coma lag en er niet bewust bij was de week na mijn ongeluk, is deze blog gebaseerd op de ‘’verhalen’’ van en met mijn dierbaren. Daarnaast is er een ‘’intensive care’’ dagboek bijgehouden door verschillende personen, waaruit ik stukken zal citeren.

Ik ga terug naar de avond van het ongeluk. Zoals ik vertelde heb ikzelf het nummer van Anne aan de mevrouw gegeven die het eerste bij mij was. Ik zal het onderstaande proberen te vertellen vanuit de ogen van Anne tijdens de avond van het ongeluk, dit is een citaat uit het IC dagboek.

‘’Het was 18.15 uur dat je me belde. Je was onderweg naar je auto, en liep al op de parkeerplaats. Thuis had ik de aardappelen, spinazie en vissticks al klaar staan. Debby (zusje Anne) en ik begonnen alvast aan het eten. Ik verwachtte je rond 19.00 uur want je werkte in Vodafone Meppel vandaag. Een minuut later werd ik gebeld door een mevrouw: ‘’of ik Richard Fecken kende.’’ Richard? Ricardo bedoel je!

Ja.. Ik moest niet schrikken, maar je had een ongeluk gehad. Ze kon me daarna vertellen dat je waarschijnlijk naar het ziekenhuis Hoogeveen gebracht zou worden met de ambulance. Het ongeluk was ook daar in de buurt gebeurd. Je was nog bij kennis en had zelfs mijn nummer opgezegd.

Met een veel te hoge snelheid naar het ziekenhuis Hoogeveen gereden maar daar was je niet. Wachten, wachten…Het kon ook nog zijn dat je met de traumahelikopter ging. Wat een angst! Toen kregen we bericht: ‘’Meneer Fecken is in ISALA Zwolle binnen gekomen. Mama en jouw moeder en oom waren ook net aangekomen in ziekenhuis Hoogeveen.

Op naar Isala Zwolle. Aangekomen bij de spoed werden we meegenomen rond 20.30 uur. Je was net buiten levensgevaar. Je werd nog volledig onderzocht of je geen inwendig letsel of hersenletsel had. Gelukkig was dit niet het geval. We mochten je eindelijk even zien. Schrikken was dat! Overal bloed op de grond. Overal draden en buisjes. Ik mocht je snel een kus geven en toen moest je naar de OK. Nu weer wachten met mama, je moeder, je vader en Ruud. We mochten naar de familiekamer op de intensive care afdeling.

Ik had al besloten dat ik bij je bleef die nacht. Toen kregen we het nieuws dat de operatie klaar was. Je linkerbeen zag erg heel slecht uit volgends de artsen. Zo slecht, dat ze niet wisten of ze het konden behouden of moesten amputeren. Na dit nieuws besloot mijn ma dat ze ook bij me bleef die nacht, omdat ze mij niet alleen wilde laten. Wat een nacht!

Je bleef bloeden dus je bleef onstabiel. Dit bleef doorgaan tot een uur of 05.00 in de ochtend. Je had ondertussen al meer dan 7 zakken bloed gekregen. Je kreeg een tetanus prik en had 9 infusen voor onder andere vocht en morfine.

Ondertussen ook je kleding en spullen teruggekregen, alles onder het bloed en verknipt door de trauma arts. Omdat wij zelf geen kleding mee genomen hadden voor de nacht is Tim midden in de nacht naar ons toe gereden.’’

Bovenstaande is het eerste geschreven stuk van Anne na het ongeluk en verteld een beetje hoe ze de eerste nacht meegemaakt heeft. Vanaf dat moment heeft ze bijna elke dag een stuk geschreven. In de volgende blogs zal ik hieruit nogmaals stukken citeren om de volgende dagen na het ongeluk te schetsen.   

Hieronder een citaat uit het intensive care dagboek van een stuk dat mijn vader heeft geschreven over hoe hij het ongeluk meegemaakt heeft.

‘’ Lekker aan het werk op de taxi wanneer je moeder rond 20.00 uur belt met het bericht dat je een ongeluk gehad hebt. Stilte… Ik vertel het aan mijn klant in de taxi. Mijn dienst wordt omgezet en ik rijd naar Zwolle. Je leven flitst voorbij. Wanneer houdt de ellende nou op. Pastoor Maurits en Ria bellen mij onderweg, iedereen leeft met je mee. Je gaat en moet het redden! Wat de uitkomst ook is. Dit is je tweede kans, eerst bij je geboorte, nu 21 jaar later weer. Je baan, je leven even weer onzeker, maar nieuwe deuren zullen zich openen. Samen stap voor stap verder. Denk aan je schoonouders, Anne, je familie en vrienden. We gaan ervoor!’’

Het heeft erg lang geduurd tot het moment dat ik dit dagboek heb kunnen lezen. Op een of andere manier trek je het verdriet van familie en vrienden toch zwaarder aan dan het letsel en trauma dat je zelf hebt opgelopen. Op het moment van schrijven is het nog steeds lastig om sommige stukken te lezen. Het heeft mij heel veel geholpen na het ongeluk om dit te lezen en een beetje te weten hoe die week in coma eruit gezien heeft.

Ik wil verder gaan met een citaat uit het dagboek van mijn broertje Dennis. Hij is op dat moment 15 jaar oud. Een hele impact.

‘’Afgelopen donderdag hoorde ik opeens dat je een ongeluk gehad had. Mama was aan het bellen met iemand en ik merkte dat het best wel erg was. Het ging van ongeluk, naar ambulance naar helikopter, schrikken was dat. Mike en ik hadden net de TV aangezet om naar Ajax te kijken. Mama was overstuur waardoor iedereen onrustig was. Ik had nu nog meer hoop dat Ajax won, dat was een mooie pleister op de wond geweest, maar helaas 0-0. Van donderdag op vrijdag een onrustige nacht gehad. Mama kwam om 03.15 uur thuis met het nieuws dat je been er misschien wel af moest. Ik ben verder gaan slapen en ging hopen op een goede afloop, ik zag het slecht in. Vrijdag hebben Anne en mama mij op de hoogte gehouden, maar ik zat in een voetbalwedstrijd tegen Titan, 4-0 winst! Daarna zag ik pas dat Mike me had gebeld, ik wilde mee naar het ziekenhuis maar ze waren al weg. Vandaag (twee dagen na ongeluk) de klassieker! Feyenoord – Ajax, ik hoop op winst! Ik gok op winst voor Ajax, ik denk dat jij dat ook denkt. Nu word je geopereerd. Hopen dat dat ook weer goed gaat zodat je weer snel thuis bent en we weer FIFA kunnen spelen. Heel veel sterkte vriend, duim voor je!’’

Het leuke aan het stukje van mijn broertje is het ietwat naïeve en luchtige karakter ervan. Het spreken over winst van Ajax, het voetbal en het spelletje FIFA op de PlayStation, geven aan hoe een gemiddelde 15-jarige omgaat met een zwaar ongeluk. Het was fijn om te lezen dat op zo'n moment niet alles zwart is. Op het moment van schrijven (1.5 jaar later) herken je dit steeds vaker. Het ''zeuren'' over een scheidsrechter, of het kampioenschap van Feyenoord voelt op die momenten weer zo lekker. Het kúnnen zeuren over zulke kleine dingen vooral, zwaar letsel en een lange revalidatie hoeven lang niet altijd de boventoon te voeren. Positief zijn en het ''vergeten'' ervan is een hele opluchting en zo goed voor je herstel! Zitten mokken doe ik wel als ik de 90 gepasseerd mag zijn, of nee toch niet. Dán ook niet. 

Op het moment van het ongeluk was mijn zusje 14 jaar oud, midden in de pubertijd. Ook zij heeft een stuk geschreven over hoe ze het ongeluk meegemaakt heeft.

‘’ Ik was donderdag avond rustig aan het bellen met wat vriendinnen toen mama de kamer binnenkwam. Je hoorde aan haar stem dat het niet goed was. Ze vertelde: Ricardo heeft een zwaar auto-ongeluk gehad en Ruud en ik gaan er nu heen, let jij op het eten? Ik schrok heel erg en begon allemaal dingen te denken. Dit had mama door en ze probeerde me gerust te stellen. Ik hing de telefoon op en begon aan het eten. Destiny heeft die nacht bij mij geslapen omdat ik erg onrustig en bang was. De rest van de avond was erg vaag en ging aan mij voorbij. De volgende dag ging ik samen met mama en Ruud naar je toe in Zwolle. We mochten even bij je terwijl je in coma werd gehouden. Dit was erg spannend en eng. Je lag er wel goed bij, maar ik schrok van alle apparaten. Ik bleef maar even bij je om daarna weer te wachten op informatie. Gisteren (twee dagen na het ongeluk) gingen mama en ik weer naar Zwolle. We moesten lang wachten maar Mike en Tatum waren er ook dus het was uit te houden. Na een tijdje muziek luisteren en praten mochten we weer even bij je. Eerst mama en papa, toen Mike en Tatum en daarna ik en Peter. Het enige wat er bij jou uitkwam was: misselijk, je had het zelf niet door, je sliep. Peter en ik bleven maar kort om vervolgens Anne bij je te laten. Na weer een tijdje wachten hebben we maar besloten naar huis te gaan. Nog even gedag zeggen. Ik wilde je een hand geven en toen kwamen alle emoties eruit. Ik zag dat je pijn had en dat deed mij ook zeer. Je pakte mijn hand en je deed ook even je hand tegen mijn wang. ‘’het komt wel goed’’ zei je, en viel weer in slaap. Het deed mij erg goed dat je dat zei. Nu wachten op de operatie van zondag. Hopen dat je snel naar huis mag. Ik duim voor je, ik hou van je. Dikke kus Daniëlle.''

Wat opvalt is dat iedereen na twee dagen al hoopte, wat uiteraard heel logisch is, dat ik snel naar huis mocht. Helaas viel dit wat tegen. Ik heb in totaal 5 weken in het ziekenhuis gelegen en mocht daarna direct door naar een revalidatiecentrum waar ik ook 7 weken zou verblijven. Hierover meer in volgende blogs.

Ik wil deze blog afsluiten met een stukje dat mijn moeder geschreven heeft.

‘’Lieve Ricardo, hier lig je dan.. Het is zo onwerkelijk en oneerlijk!! Als pasgeborene al zo moeten knokken, en nu weer. Ik gun dit niemand, maar jou helemaal niet! Ik weet dat je hier weer bovenop komt, je bent een vechter. Iedereen denkt aan je en hoopt en bid voor een goede afloop. Toch zal je het voornamelijk zelf moeten doen samen met de artsen natuurlijk. Heel veel sterkte, kracht en alles wat nodig is voor een goed herstel. We zijn er voor je om op wat voor manier dan ook te helpen. Hele dikke kus ma!’’

Ik kan iedereen die ook een trauma mee maakt van een naasten aanbevelen een intensive care dagboek bij te houden. Het is voor degene zelf (dus ook voor mij) heel fijn om dit terug te lezen. Hier haal je heel veel motivatie uit.

In mijn volgende blog zal ik het hebben over de weken na het ongeluk in het ziekenhuis en wat er allemaal bij komt kijken naast het ongeluk en revalidatie zelf. Onder andere de politie, het UWV en advocaten komen aan bod.