In mijn vorige blog was te lezen hoe de nacht van het ongeluk beleefd is door mijn naasten. In deze blog wil ik vanaf daar verder gaan. Ik zal het onder andere hebben over hoe de dagen daarna beleefd werden door dezelfde mensen, ikzelf lag nog in coma. Later in de blog zal ik wakker worden en wil ik proberen te vertellen over hoe de eerste dagen voor mij waren, wat er allemaal op je afkomt, ook de weken die daarop volgden van politie tot psycholoog en van slachtofferhulp tot letselschade. Het zal een wat langere blog worden. Ook omdat er zoveel mensen betrokken zijn bij een ongeluk…

Ik wil weer beginnen vanuit de ogen van Anne (geciteerd vanuit het IC-dagboek). Ik ga verder op de dag na het ongeluk. Vrijdag 6 November 2015.

‘’In totaal 1 uur geslapen vannacht. Iedereen is nog overstuur. Om 6.45 uur stond ik weer naast je bed. Gelukkig vertelde de artsen mij dat je eindelijk stabiel bent. Het bloeden hebben ze eindelijk weten te stoppen en je bent nu geen bloedzakken meer nodig. Af en toe begint er wat te piepen aan je bed. Dan was je morfine, bloed of slaapmiddel (of een van de andere zakken) weer op. De dokter komt het bijvullen en alles is weer stil. Zo onwerkelijk om jou zo te zien liggen. We strelen je door je haar, houden je hand vast en zitten om je bed te praten over de toestand. Je vader was er om 10.00 uur en je moeder kwam wat later met Danielle en Ruud. Ook Peter kwam rond 14.00 uur binnen. Ze hebben foto’s van je been genomen en scans om te kijken hoe de bloedvaten liepen. Ook buisjes bloed afgenomen uit je slagader in je lies voor bloedonderzoek, om tegendruk te geven hebben ze zandzakken op die plek gelegd. Wij hadden natuurlijk verwacht dat je vanmiddag geopereerd zou worden, maar eerst moeten ze je kort wakker krijgen om te kijken of je pijnreflexen in je voet het nog doen. Om 14.30 slaapmiddel uitgezet en om 15.30 al 3 keer je beademing uitgezet, maar je bent nog in een te diepe slaap. Om 15.30 kijken de artsen en chirurgen even naar je been. Het lijkt goed omdat het warm blijft en roze is. Af en toe haal ik er weer een dokter bij omdat je hartslag te hoog is. Gelukkig stellen ze mij steeds weer gerust.

Ik ben toch wel erg zenuwachtig hoe je gaat reageren wanneer je wakker wordt, al die buisjes en slangen in je mond en neus. Als je schrikt moeten ze je vastbinden. Je ziet er weer iets beter uit. Van de week je baartje getrimd en nog een mooi kleurtje.

16.15 uur, artsen aan je bed, eindelijk mag de morfine eruit omdat ze denken dat het je misschien suf houdt. Helaas krijg je vandaag nog geen operatie. Als ze je wakker krijgen en je weer zelf kan ademen willen ze je niet meer in slaap brengen tot de volgende operatie.

16.45 uur, je hebt 1 minuut zelf geademd! Daarna lukte het je niet meer, het geeft niet, elk klein stapje is er weer één.

17.00 uur, je ademt zelf! Ze geven je nog extra vocht voordat je wakker wordt.

Ene Harry belde, hij heeft je geholpen bij het ongeluk, de man waar je tegen aan zat en degene die je bovenbeen afgeknepen heeft. Fijn dat mensen zo’n interesse tonen en met jou en ons meeleven. Je temperatuur is ondertussen 38.1, eerst 35,6 waarom kan je er niet tussen gaan zitten?!

De avond was mooi maar beangstigend. Je werd pas om 19.00 uur wakker. Ik werd gebeld toen we samen aan het eten waren (Je vader, mama en ik) We werden gebeld door de IC en we kwamen direct naar je toe, en daar kwamen alle tranen weer. Wanneer je sliep was alle apparatuur stabiel, maar op de bijna wakker momenten ging je ademhaling niet goed en moest je geholpen worden door de beademing. Ook je hartslag was veel te hoog. Veel alarmen gingen af maar de artsen vertelden me daar niet te veel van aan te trekken.

Je ‘’reageerde’’ op de vragen van de artsen of je pijn had, je ‘’zei’’ nee. Toch zette de chirurg na onderzoek het morfine weer aan en mocht de beademing niet uit je keel. Ze vertelde me dat ik naar huis moest, bijkomen en klaarmaken voor het examen van morgen. (Tijdens het ongeluk zat Anne midden in haar examens) Ik heb maar naar de artsen geluisterd, met moeite, ik had graag nog even contact met je gehad. Morgen de wekker om 06.00 uur zodat ik vóór mijn examen nog even bij je langs kon. Wie weet wordt je morgen ook geopereerd. Ik voel me wazig en moe maar had graag bij je geweest om je gerust te stellen wanneer je wakker werd en de nacht mee te maken.

Datum: 07-11-2015

Anne: Vannacht eindelijk geslapen, maar benieuwd of je al van de beademing af bent. Om 06.15 naar de IC gebeld, maar de beademing was nog aangesloten, omdat je vannacht soms nog stopte met ademen. Een tas klaargemaakt om elke dag mee te nemen naar het ziekenhuis en om 7.15 uur zaten papa en ik in de auto richting het ziekenhuis.

Toen we om 08.00 uur bij je kwamen was je wakker en van de beademing! Je had veel vragen over het ongeluk maar vooral over de andere betrokkenen, je bijna nieuwe baan en waar je nu was. Iemand van de nachtdienst had je blijkbaar verteld dat er een kans was dat je been het misschien niet zou redden en misschien geamputeerd moest worden. Wat een onzin! We moeten positief blijven en we hebben alleen nog maar stappen vooruit gezet. Je had pijn in je been, keelpijn en erg veel dorst. Gelukkig mocht je morfine.

Tijdens het theedrinken komt de chirurg bij ons. Ze gaan je al opereren. Ze willen het dode weefsel weghalen en kijken hoe schoon het is. De plastisch chirurg komt ook kijken op de OK om te beslissen welke operatie hij morgen wil uitvoeren. Waarschijnlijk halen ze dan de spier uit je rug en leggen ze die in het onderbeen. Bij de operatie van vandaag komt er ook een pin in je bovenbeen. Je ouders zijn ondertussen onderweg, ik ga naar school voor een examen. Mijn telefoon moest ik bij mij houden vertelde de chirurg. Ik hoop terug te zijn wanneer je uit de OK komt.

Vanavond gaan je vader, moeder en ik vertellen over de andere betrokkenen. Ik had je vanochtend al verteld over dat er een licht gewonde in het ziekenhuis lag, maar die zal er 100% van herstellen. Vanavond zal ik je vertellen over de persoon die je in de berm hebt zien liggen. We moeten eerlijk tegen je zijn, maar na de operatie is beter dan het voor de operatie vertellen.

Het zou een operatie van 2 uur worden, het is er een van ruim 5 uur geworden. Dit komt omdat er niet alleen een pin in je bovenbeen gedaan is maar ook omdat je onderbeen ook schoon gemaakt is. Gelukkig weinig dood weefsel wat eruit moest. Ook hebben ze een plaat in je onderbeen geplaatst omdat je bot bloot ligt.

Morgen om 8.15 komt je volgende operatie, je bent er erg zenuwachtig voor. Tijdens die operatie willen ze een spier uit je rug halen en die over het bot in je onderbeen leggen. Er moeten daarna wel bloedvaten aan vast groeien om het levend te houden.  

Vandaag om 17.00 uur hebben we je verteld over de omgekomen man tijdens je ongeluk. Je was heel erg verdrietig, erg logisch natuurlijk. Je vertrouwde ons maar half dat JIJ er niks aan kon doen. Je moet nu verder, je moet herstellen en rusten. Net voordat we weg gingen kreeg je een morfine pomp in plaats van infuus zodat je zelf kon bepalen wanneer je morfine wilde en niet meer de volledige morfine dosis meer kreeg. Je vond het lastig om het pompje in te drukken omdat je je kracht mist.’’

Op de derde dag na het ongeluk heeft Anne ook een groot stuk geschreven. Ik ga dit niet in zijn geheel citeren. In dit stuk komt het er samenvattend op neer dat ze die dag een operatie gedaan hebben waarin ze cement (nee, niet van de bouwmarkt) in mijn been gedaan hebben. Later gaan ze dit vervangen door echt bot (hierover in een volgende blog meer).

De dagen tussen 8 November tot het einde van mijn ziekenhuisperiode (ongeveer 5 weken) zal ik in een iets hoger tempo proberen te schetsen.

Omdat ik volledig wakker was maakte ik alles weer helemaal zelf mee. Dat begon vanaf het moment dan ze mij vertelde over de man die omgekomen was tijdens het ongeluk. Het heeft heel lang geduurd voordat ik daar ‘normaal’ over kon praten met andere. In een volgende blog zal ook het politieonderzoek en verhoor naar voren komen, ook het gesprek met de nabestaande van deze man zal ik in een volgende blog kort omschrijven (zonder namen en persoonlijke informatie).

Op een geven moment heb ik onbewust de zonde voeding en beademing uit mijn lichaam getrokken. Artsen moesten het terugplaatsen en hebben mij toen vast moeten binden. Wanneer ik dan moest hoesten of een beetje wakker werd begonnen ik te trillen en wilde mij lostrekken. Een heel eng gezicht voor degene die op dat moment dan bij mij waren.   

Ik hoor vaak jongeren (dit klinkt heel oud, maar ik bedoel gewoon mensen van dezelfde leeftijd als ik) praten over ‘laten we eens wat nieuws proberen’. We pakken een wietje of even een pilletje. Ik heb het op een andere manier geprobeerd en zal het iedereen afraden. Ik doel hiermee op de hoeveelheid morfine die ik kreeg. Wanneer ik het er nu over heb met andere die mij destijds gezien hebben, kan ik er wel om lachen. Ik ‘sprak’ met verpleegsters die er helemaal niet waren, zag overal staafjes en vormen vliegen, zag katten lopen en hoorde de vader van de vriendin van mijn broertje (snap je?!) zingen en praten terwijl ik die man nog nooit ontmoet had.

Wanneer ik zelf terugdenk aan die dagen komt ook de verkeerde kant van de morfine terug. Dit begon vooral nadat ik wist van de man die overleden was. Ik zag de hele nacht wanneer ik mijn ogen probeerde dicht te doen kinderen dood geslagen worden, die dame uit ‘the ring’ (JA, die met zwarte haren voor haar gezicht) naar mij toe lopen. Ook heb ik complete gesprekken gehoord tussen mijn vader en schoonvader waarin ze vertelde dat het beter voor Anne was om het uit te maken. Het duurde nog uren voordat Anne kwam om mij te vertellen dat deze gesprekken nooit plaatsgevonden hadden en dat ze natuurlijk niet bij mij weg ging. Op een gegeven moment koste mij al deze dingen zoveel energie dat ik afzwakte. Er werd een psycholoog bij gehaald waarmee ik in gesprek ging en medicijnen kreeg om daarover heen te komen. Dus bij deze, probeer even een glas water of wat mij betreft eet je een paardenbloem, maar de grap is er dus echt snel vanaf.

In de weken daarna volgenden er nog een aantal operaties. Hierboven heb ik al verteld dat er ondertussen cement en een plaat in mijn onderbeen gedaan zijn, een spier vanuit mijn rug over het bot gelegd, een huidtransplantatie vanaf mijn rechter bovenbeen naar het onderbeen en een pin door mijn bovenbeen. Alles was voorzien van een externe fixateur, dit zijn pinnen door je huid in je bot op verschillende plekken die aan de buitenkant verbonden worden door een buis. Een buitenboord beugel voor je been eigenlijk. Dit om alles bij elkaar te houden. Dit betekende wel dat mijn knie voor weken op slot moest liggen. De volgende operatie die ik nog in het ziekenhuis kreeg was een huidtransplantaat vanaf mijn linker bovenbeen naar mijn linker kuit. Helaas zal later blijken dat dit mislukt, maar daarover meer in een volgende blog.

Beetje bij beetje werd ik losgekoppeld van alles dat in en aan mij zat. De zonde voeding, beademing alles mocht eraf. Ik bleef een morfine pomp houden om op momenten dat ik pijn had ene beetje morfine toe te dienen. Ik heb deze snel weg laten halen omdat ik de pijn ‘fijner’ vond dan de hallucinaties. Ook de drains uit mijn rug mochten eruit. Er was nauwelijks meer vocht aanmaak op de plek waar de spier weggehaald was. Hetgeen dat mij nog het meeste bij bleef wat verwijderd was, was de katheter. Een buis op een plek waar niet heel veel ruimte is voelt heel raar en slaapt verschrikkelijk. Een jonge blonde verzorgster zou hem wel even verwijderen. Ze vertelde mij dat je het nauwelijks voelde (hoe ze dat weet zonder zelf een jonge heer te hebben weet ik niet) Het ballonnetje met vocht werd leeg gemaakt (door dat ballontje bleef de katheter zitten). Ik moest maar diep inademen en hard uitademen en op dat moment trok zij hem eruit. Als het mogelijk was om hete pepers aan die kant eruit te laten gaan had dat zo gevoeld. Met een lach vertelde ze me dat wanneer ik niet voor 17.00 uur zelf geplast had ze hem ‘er even’ terug in stopt. Als ik zoveel gedronken had op een doorsnee stapavond had ik het niet overleeft. En ja, eindelijk kwart voor 5, geef mij die plasfles maar!

Even genoeg van alle operaties en verdriet. Op momenten zoals een ongeluk dat ik gehad heb kom je erachter hoeveel mensen er eigenlijk om je heen staan en om je geven. Ik lag in een 1 persoonskamer om infectiegevaar tegen te gaan. Er hing een groot bord tegen over mijn bed waarop Anne al het bezoek plande. In het begin was ik hier blijkbaar nog niet sterk genoeg voor maar vanaf de tweede week mocht het bezoek komen, en wát een bezoek. Veel familie, vrienden, oud-collega’s (Ik had net voor het ongeluk ontslag genomen omdat ik een nieuwe baan had) en mensen waarvan je het niet verwacht.

Een aantal bezoeken zijn mij bijgebleven omdat ze bijzonder en onverwacht waren. Een aantal van deze bezoeken wil ik hieronder schetsen. Hiermee wil ik niemand tekort doen. Voor alle bezoeken en ook kaarten die ik in het ziekenhuis en daarna gehad heb ben ik even dankbaar! Ik wil iedereen nogmaals bedanken voor de steun, het is niet te omschrijven hoeveel energie je daaruit haalt, energie die mij gebracht heeft waar ik nu ben en ook energie die ik nodig ben om verder te gaan met de aanstaande operaties en revalidatie!

Een van de bezoeken die mij bijgebleven is was het bezoek van Kayam, mijn oude leidinggevende. Hij kwam met de zogenaamde CRX award. Dit is een ‘prijs’ die je kan winnen door een extra stap te zetten voor een klant. Destijds werkte ik bij BelCompany Emmen. Wij verkochten Vodafone. Voor een KPN klant had ik iets extra’s gedaan waardoor ik deze prijs dus gewonnen had voor die maand. Het gaat mij niet om die prijs, wat ik bijzonder vond aan dat moment is dat ik mij even weer normaal voelde, net alsof er niks gebeurd was. Ik lag dan wel in een ziekenhuis, maar door het werk gerelateerde bezoek voelde dat even niet zo. Hier zit ook gelijk een boodschap in voor mensen die ook in een situatie zoals die van mij zitten of mochten komen, zonder je niet af van alles, pak dingen op die je op zulke momenten nog wel kan. Wanneer je jezelf zielig gaat vinden en alleen maar bezig bent met het heden en het verdriet, wordt je herstel alleen maar slechter en gaat het langzamer. Zoals ik mijn blog begon: ‘do what you can, with what you have’.

Het tweede bezoek dat naar bovenkomt is het bezoek van mijn ‘nieuwe’ leidinggevende. Drie dagen na mijn ongeluk zou ik eigenlijk naar Den-Haag rijden om mijn nieuwe contract te ondertekenen en mijn leaseauto op te halen (een leaseauto voor een jong kereltje! Nice!). Natuurlijk kon dit niet na het ongeluk en is het contract niet getekend. Mijn vriendin heeft de dag na het ongeluk met Aethon (het bedrijf) gebeld dat ik een ongeluk gehad had. Terug naar het bezoek. Hij vertelde mij dat ik, wanneer ik weer gerevalideerd was, alsnog mijn contract bij Aethon mocht komen tekenen. Op dat moment dachten we dat het allemaal niet zolang zou duren. Helaas… Maar op dat moment gaf het mij een extra boost om nog sneller en beter te revalideren, ik wilde erg graag naar het bedrijf en klaarblijkelijk wilde het bedrijf mij ook graag, ze wachten natuurlijk niet voor niets. Misschien wil hij niet dat ik dit vertel maar ik doe het lekker toch. Hij vroeg mij of hij het been even mocht zien, ik wist dat het helemaal ingepakt was en je niet veel zag. Dus ja kijk maar even. ‘’Mooi’’ zegt hij en gaat weer zitten. Even later gaat hij naar de WC en zal zo terug zijn. Nog geen 3 minuten later zien we verpleegsters over de gang rennen. Mijn schoonmoeder komt binnen en zegt er ligt een man met een wit T-shirt op de grond in de gang. Dit kon hij niet zijn want hij had een wit overhemd aan. Toch ging Anne maar even kijken, hij was het toch! Hij was in elkaar gezakt en werd afgevoerd. In de avond heb ik hem maar een appje gestuurd: ‘’Als je zo graag bij mij wilde blijven mocht je ook gewoon een bed vragen, dit lijkt me niet echt een goed begin van een samenwerking, samen liggend in een ziekenhuis’’. Ik kreeg het bericht terug van hem dat zijn hartslag en bloeddruk veel te laag waren, maar dat het een familiekwaal was. Hij mocht die avond naar huis maar niet zelf rijden.

Er is een bezoek dat mij het meest bijgebleven is. Het bezoek van Harry. Het was op een avond en ik had geen bezoek meer gepland. Opeens kwam er een hoofd achter het gordijn vandaan met: ‘ken je mij nog’. Ik herkende zijn stem, maar niet zijn gezicht. Hij zei ik was de man die achter je zat tijdens het ongeluk, ik heb je been afgeknepen’’. Met andere woorden het was de man die sowieso mijn been, maar waarschijnlijk ook mijn leven gered heeft. Wat moet je op zo’n moment zeggen? ‘Bedankt voor je tijd?’ of ‘Bedankt voor het redden van mijn been en leven?’. We hebben een lange tijd gepraat. Hij vertelde dat hij BHV’er was maar dat hij helemaal niet van bloed hield, maar geen keuze had. Hij kon mij veel meer vertellen over wat hij allemaal gezien had. Wat een openbaring en fijn om te praten. Harry nogmaals bedankt! (ook de andere mensen, onder andere twee vrouwen uit Emmer-Compascuum bedankt voor de hulp die avond, zonder jullie was het niks)

Ik heb nooit geweten wat er allemaal bij een ongeluk komt kijken tot na het ongeluk. Eerst werd ik gebeld door slachtofferhulp, dat ze er voor mij zijn en dat we contact houden om alles te verwerken en voor vragen. Ik zal ik niet heel veel gebruik van maken, tot het moment dat ik een gesprek zou willen met de nabestaanden, ik vond en vind dat ze recht hadden om te spreken met degene die haar man en vader voor het laatst levend gezien had. Ook voor mijzelf zou het een afsluiting zijn. Hierover meer in de volgende blog.

De politie had mij al verteld dat er een verhoor aan zou komen, maar dat ik eerst moest herstellen. In een volgende blog vertel ik hoe zo’n verhoor gaat.

Ook de bureaucratie laat zijn saaie gezicht zien na een ongeluk. Eerst komt het UWV met het bericht dat je wel sollicitatie plichtig bent. Op dat moment lag ik nog aangekoppeld aan de morfine. Slachtofferhulp heeft dit toen overgenomen. Daarna de brief van het RDW met de mededeling: ‘Uw auto is afgekeurd en mag de weg niet meer op’, wetende dat die auto compleet verwoest is. MAAR: u moet wel wegenbelasting betalen en blijft APK plichtig. Ik denk dat hij de APK nét niet haalt, ach het bracht wel humor.

Ook mijn letselschade advocaat na contact op. Met mijn vader in eerste instantie. Op zulke momenten besef je dat je maar een nummer bent voor de verzekeraar. Het eerste bericht dat ik kreeg was dat ik niet verzekerd was omdat ik de auto GEPARKEERD had op een plek waar dat niet mocht. Het spijt me dat ik mijn parkeerschijf niet voor de ruiten gelegd had. Toen mijn advocaat vroeg naar mijn inzittende verzekering was het eerste bericht: ‘daar heeft u geen recht op, u bent uitgestapt en dus niet meer inzittende’. Terwijl het bericht van de politie later zou bevestigen dat wanneer ik in de auto was blijven zitten, ik sowieso beide benen kwijt zou zijn en het hoogstwaarschijnlijk helemaal niet overleefd had. Uiteindelijk is de verzekeraar overstag gegaan en vergoeden ze mijn gemaakte onkosten. Hoe belangrijk is een goede letselschadeadvocaat dan en de slachtofferhulp die hem ingeschakeld had.

Laten we nu teruggaan naar het ziekenhuis zelf. Wanneer de artsen je niet snel beter zouden krijgen doet het aanzicht van de verpleegsters dat wel. Ik had beter arts kunnen worden met al dat vrouwelijk schoon! (Nee hoor Anne, viel wel mee, niet). Alle gekheid op een stokje, wat werken die mensen hard, en wat wordt er aan de andere kant veel kapot bezuinigd. S ‘nachts 1 zuster op 15 patiënten, ja de meeste patiënten slapen, maar ik lag aangesloten aan apparaten die piepten wanneer ze leeg waren, elke paar uur. Daarnaast had ik door een bacterie nogal last van mijn darmen, verder kan je zelf wel invullen. Ik mocht en kon in die 5 weken niet van het bed af, en dus niet naar een echte WC omdat mijn linkenbeen opgehangen was en ik alleen op mijn rug kon liggen. Het is vervelend als je darmen grappig willen zijn en je 15 minuten op een metalen pot moet wachten, Anne en mijn moeder sliepen elke nacht om de beurt bij mij omdat ik al die hallucinaties zag. Hoe vaak hebben zij mij moeten verschonen of op die pot moeten zetten door personeelstekort.

Na weken mocht ik voor het eerste het bed uit in een rolstoel, heerlijk! Dit betekende dat ik misschien wel mijn doel ging halen om met kerst thuis te zijn! In het begin kon ik 10 minuten in de rolstoel zitten maar dat werd steeds langer en vaker. Helemaal loskoppelen uit de kooi en rustig plaatsen op een verlengstuk met veel kussens. Wanneer je weer terug het bed inging het been weer laten ophangen door de zusters.

Begin December kreeg ik te horen dat ik naar het revalidatiecentrum mocht! EINDELIJK weg uit die eenpersoonskamer. Nadat ik het ziekenhuis precies verteld had waar ze in die kamer bij moesten schilderen en waar de vlekjes zaten (na 5 weken ken je een kamer uit je hoofd) werd ik weggebracht door een rolstoel taxi naar het revalidatiecentrum. In mijn volgende blog zal ik het hebben over mijn tijd daar. Ik mocht nog niet naar huis, sowieso 1 á 2 week eerst intern wennen aan het revalidatiecentrum. (Hier zal ik uiteindelijk 6 weken intern verblijven, maar in de weekenden naar huis).    

Ik ben vast veel dingen uit het ziekenhuis vergeten op te schrijven, zoals de vele skype momenten met Anne, al het eten (hoezo vinden mensen het ziekenhuis voedsel niet lekker, ik kon niet eens kiezen!) de verschillende artsen die om 07.00 uur in de ochtend met 10 man binnen kwamen stormen om mij te controleren en de stagiaires les te geven. Ook ben ik niet ingegaan op alle verschillende operaties en gevoelens.  Mocht je nog vragen hebben dan ben je vrij om het gastenboek in te vullen, een mail te sturen of gewoon te vragen als we elkaar zien!

Nogmaals bedankt voor alle kaartjes, bezoeken en steun aan mij maar ook aan Anne, mijn ouders, familie en de rest! Het brengt zoveel energie. Ook wil ik nogmaals Harry en co bedanken voor de steun tijdens het ongeluk.

In mijn volgende blog ga ik onder andere in op mijn ervaringen in het revalidatiecentrum.