Een ongeluk zit in een klein hoekje, of in mijn geval één stukje snelweg. Het is Donderdagavond 5 November 2015 wanneer ik samen met mijn collega de deur van het filiaal in Meppel achter ons dicht trek. Vandaag een dagje in Meppel gewerkt in plaats van in Emmen, collega’s helpen waar je kan hoort erbij. Het is een van mijn laatste werkdagen bij BelCompany/Vodafone. De week daarna zou ik een contract gaan tekenen bij een ander bedrijf als regiomanager. Alles lag al klaar, alleen nog maar de handtekening zetten. De week daarvoor ook mijn diploma gehaald. Met een heerlijk gevoel naar huis.

Rond 18.30 stap ik in mijn auto en begin aan mijn terugweg naar Emmer-Compascuum. Voordat ik vertrek nog even met mijn vriendin Anne bellen dat ik met ongeveer drie kwartier thuis ben en dat ze al wel met het eten kan beginnen, niet wetende dat ik helemaal niet thuis kom.

Rond 18.55 uur rijd ik ongeveer bij knooppunt Hoogeveen/Hollandscheveld op de A28/A37. Het is erg donker en de weg is nog nat van de regen. Wanneer ik bij het knooppunt aankom rijdt er tot mijn schrik een auto voor mij vele malen langzamer. Doordat de auto net op een verkeerd moment achter de vangrail/het betonnen muurtje bovenop het knooppunt rijdt zie ik deze niet en dus te laat en moet ik uitwijken omdat het snelheidsverschil te groot is om nog te kunnen remmen.

Door de uitwijkmanoeuvre begint mijn auto te zwenken en verlies ik de macht over het stuur.  Na een aantal keer om mijn eigen as te zijn gedraaid klap ik met de achterkant van mijn auto op de vangrail. Wát een knal.. Door het ongeluk staat mijn auto total loss op de linker rijbaan met de neus tegen het verkeer in. Het verkeer dat mij tegemoet komt kan mij niet zien waardoor ik het ‘’besluit’’ neem uit mijn auto te stappen, om mijzelf in veiligheid te brengen achter de vangrail. Het woord Besluit staat tussen aanhalingstekens omdat dit binnen 5 seconden door je hoofd schiet en je handelt vanuit onder andere adrenaline.

Nadat ik uit de auto ben gestapt en begonnen ben met rennen wordt het opeens zwart voor mijn ogen, het volgende moment lig ik naast de vangrail in het gras en heb geen idee wat er net gebeurd is. Wanneer ik daar lig hoor ik andere auto’s met piepende banden remmen. Verschillende auto’s schieten door over de vluchtstrook. Ik kijk naar beneden en zie dat het niet goed is met mijn linker onderbeen. Ik zal hier niet in details treden. Op dat moment geloof je het niet, je zit vol adrenaline en bevind je, volgens de artsen en politie, in een soort waas. Ik begin met schreeuwen om hulp, wat voel je jezelf dan machteloos. Veel auto’s reden voor mijn gevoel ‘’gewoon’’ door en hielpen mij niet. Op het moment dat ik om hulp roep hoor ik nog een harde knal en zie een auto net voor mij langs de berm inschieten in een goot. Ik zag geen beweging in de auto. Achteraf hoorde ik van de politie dat die jongen uitgestapt is en nog naast mij gezeten heeft, dit kan ik mij alleen niet meer herinneren. Later in het ziekenhuis hoor ik meer over deze auto, dit vertel ik in een volgende blog.

Voor mijn gevoel hoorde ik de sirenes al na 10 seconde na mijn ongeluk, je bent in een waas waardoor je al het besef van tijd kwijt bent. Later blijkt ook uit gesprekken tussen mij en de politie dat de ambulance er na ongeveer 6 minuten is.

De eerste mensen die ik mij kan herinneren die mij kwamen helpen waren twee vrouwen waarvan ik er later achter kwam dat ze ook uit Emmer-Compascuum kwamen en waarvan er één wijkverpleegkundige is. Ik heb ze gevraagd mijn vriendin te bellen en ze haar nummer gegeven. Op dit moment was ik al erg veel bloed verloren maar heeft de adrenaline mij geholpen. In mijn volgende blog vertel ik hoe het allemaal voor mijn vriendin, familie en dergelijke geweest is.

Bijna direct nadat de twee vrouwen bij mij waren kwam er een man achter mij zitten en zette mij tegen zijn been/borst en begon tegen mij te praten. Het gehele gesprek kan ik mij niet meer herinneren door het vele bloed dat ik al verloren was. Later is deze man nog bij mij in het ziekenhuis geweest. Hij vertelde mij dat we het even over mijn aanstaande nieuwe baan hadden en dat ik het zo erg vond dat dit misschien niet door kon gaan. Het grappige vind ik toch wel waar je het over hebt op zo’n moment. Hij vertelde mij dat het eerste wat ik tegen hem zei was: ‘’Verdomme, nu kan ik Ajax vanavond niet kijken.’’ Ajax zou die avond een belangrijke Europese wedstrijd hebben. Later blijkt dat hetgeen waar je het laatst aan dacht, of wat je zou gaan doen blijft hangen net na een heftig ongeluk.  Van de bovenstaande gesprekken kan ik mij niets meer herinneren.

De man die achter mij was gaan zitten vroeg om een stuk touw aan een van de omstanders. Een van de vrouwen pakte een hondenriem. Ze hebben dit samen om mijn (gebroken) bovenbeen gedaan en hard aangetrokken om het bloeden te stoppen. Waarschijnlijk heeft dit mijn leven gered wetende dat ik in totaal 4.5 liter bloed verloren tijdens het ongeluk. Ik kan de mensen die mij geholpen hebben dan ook nooit genoeg bedanken voor wat ze voor mij gedaan hebben. Van het hele ongeluk kan ik mij geen pijn meer herinneren, je hersenen kunnen bij een bepaalde pijngrens alle pijn (gevoelens) uitschakelen en de herinneringen hiervan wissen.

Nadat de omstanders mijn been hadden afgeknepen hoorde in de helikopter al landen en zag ik van alle kanten politie-, brandweer- en ambulancepersoneel. Iemand vanuit de helikopter kwam met een grote rode koffer naar mij toe. Ik heb tegen hem gezegd dat hij mijn been eraan moest maken en dat ik hem wilde houden. Hij kon geen ja zeggen en vertelde mij dat ze hun best gingen doen maar dat ik nu moest slapen. Ze hebben mij in een roes gebracht waarvan ik een week later weer wakker van zou worden.

In mijn volgende blog probeer ik aan de hand van geschreven verhalen van mijn naasten te vertellen hoe het ongeluk op hen overgekomen is en hoe hun dagen erna eruitzagen. Bedankt voor het lezen!