Begin December mocht ik dan eindelijk het ziekenhuis verlaten en werd ik overgedragen aan revalidatiecentrum ‘de Vogellanden’ in Zwolle. De eerste dag werd ik, samen met Anne en mam, naar het revalidatiecentrum gereden met de rolstoel Taxi. Wát een vrijheid opeens. Gedag gezegd (voor nu dan) tegen de plek die ik de afgelopen 5 week mijn thuis genoemd had. Je bouwt op een of andere manier toch een band op met de zusters en artsen.

Op de eerste dag bij de vogellanden stond het voorstellen en de rondleiding centraal. Ik kreeg een bed op de kamer bij Roelof. Hele aardige man met een bijzonder verhaal waarvan hij revalideerde. De eerste vraag die ik stelde aan de verpleger was: ‘wanneer mag ik gaan sporten’. Dit was volgens haar nog te vroeg en ik moest de eerste week maar niet te veel verwachten, natuurlijk ging ik hier niet meer akkoord en ben de volgende dag in gesprek gegaan met de revalidatiearts.

Tas uitgepakt en afscheid genomen van Anne en mam. De eerste avond in de Vogellanden. Wat mij gelijk opviel was hoe de vogellanden aan haar naam kwam. Werkelijk alles had met vogels te maken. Van afdelingsnaam tot aan het (op den duur) irritante fluitje in de lift. (Ja, desondanks de situatie is zeuren om iets kleins dan heerlijk).

Even de groep leren kennen. Ik denk dat ik niet in een betere tijd in de vogellanden heb kunnen verblijven dan de tijd dat ik daar verbleven ben. Wat een leuke groep! Jong en oud, het was een echte groep waarin je ook zo in opgenomen werd. Ik kwam er ook weer een oude bekende tegen vanuit het ziekenhuis. Sietze lag in het ziekenhuis in een van de kamers naast mij. Met een aantal van deze mensen heb ik gelukkig nog steeds contact.

De eerste avond en dus ook de eerste keer avondeten was een feit. Opeens ging bijna iedereen naar beneden, dus ik dacht ik rol er even achteraan. Helaas was daar verpleger Johan, nee Ricardo, jij blijft hier. Je bent nog niet sterk genoeg om beneden te gaan eten met de groep. Jij eet hier boven.. Lekker dan. Diezelfde Johan kwam die avond bij mij op de kamer, temperatuur opnemen en dat eeuwige prikje in de buik. Dit riedeltje herhaalde zich elke avond na het eten, temperatuur en prikken. Het zal wel. Gezellig nog even wat drinken met z’n alle en snel naar bed, misschien mag ik morgen wel sporten.

De eerste nacht ging vrij soepel. Lekker geslapen en de volgende ochtend heerlijk ontbeten. Het eerste gesprek met de revalidatiearts, ik zal hem even vertellen dat ik gá sporten. Mijn revalidatiearts was meneer de Winter, samen met zijn co assistente zat hij daar in dat kamertje. Meneer de Winter vertelde nooit zoveel, hij zat daar maar en liet zijn assistente het woord doen. Ik zal die dag nog niet mogen sporten, dit komt volgende week. Na veel gezeur mocht dit dan toch gelukkig al eerder.  Die avond lag er al een planning voor de volgende dag op mijn tafel. Eerst een gesprek met een maatschappelijk werker, dan een kennismaking met mijn ergotherapeut en met de fysiotherapeut. Verschillende mensen om mijn heen hadden mij al gewaarschuwd dat je ‘Ivo’ maar beter niet kon krijgen als fysiotherapeut, hij werd ook wel de beul genoemd. Díe moest ik hebben, hoe strenger hoe eerder ik weer fit zou zijn. Ik hoorde ook dat er een zwembad was, misschien mocht ik daar ook al in!

Tijdens het gesprek met de maatschappelijk werken werd al gelijk duidelijk dat ik het geestelijk allemaal wel zelf aan kon, geen nachtmerries, niet deperesief, en vol motivatie! Na het eerste gesprek met de ergotherapeut was mijn eerste gedachte, wat heb ik hier aan. Ik leer hier straks hoe ik op bed moet liggen, hoe ik thee moet zetten en ga zo maar door. Niks aan dacht ik, laat mij maar sporten. Op dat moment had ik nog een externe fixateur tot over de knie. Een knie die al 5 weken op slot zat. 

Het eerste gesprek met de fysiotherapeut was een emotionele. Niet door de fysiotherapie zelf maar door één jongen die ik er tegen kwam. Een jongen van mijn leeftijd, maar hij had zijn been al wel verloren. Dát kwam hard binnen, ik kan ook nog zo worden, het kan nog mis gaan. Ik heb even met hem gepraat en daardoor kreeg ik juist een motivatie boost. Hij was zo zelfverzekerd, zo gemotiveerd. Nee, mijn been gaat er niet meer af, ja ik ben met kerst thuis!

De dagen daarna waren vrijwel gelijk. Elke avond een planning die je de volgende dag moest uitvoeren. Om bijvoorbeeld 09.00 uur bij de ergotherapeut, om 12.00 uur fysiotherapie, om 13.30 naar de maatschappelijk werker, dan naar de rolstoelboer en nog even een gesprek met de revalidatiearts.

Ook in de vogellanden heb ik veel bezoek gehad, zo ook van mijn oude voetbal maten. Even voor in het achterhoofd, in de gezamenlijke woonkamer mogen niet te veel bezoekers tegelijk om het voor iedereen leefbaar te houden. En wie komen er allemaal tegelijk, natuurlijk die voetbalmaten van Fecken. Ik rol ze beneden al tegemoet en het eerste wat je krijgt is een klein kratje bier, helaas dat zal ik de aankomende tijd niet mogen drinken. Dan maar op de kamer neerzetten. Heerlijk die droge voetbal humor. Ik vertelde ze al dat mijn voetbalschoenen alweer in het vet staan. Wetende dat voetbal er voor mij nooit meer inzit.

De dag is om, morgen weer lekker sporten. Mam, Dennis en Daniëlle komen morgenochtend op de koffie en in de middag Anne met haar ouders en broer.

Ik denk dat ik ongeveer 2 weken in de vogellanden lag toen ik terug naar het ziekenhuis mocht om de externe fixateur te laten verwijderen. EINDELIJK dacht ik. Omdat Anne moest werken ging mijn schoonmoeder mee naar het ziekenhuis. Daar aangekomen mocht ik door naar de gipskamer. Ja zegt de arts, dit doen we even snel, geen verdoving. Géén verdoving? Hoe kan dat nou, die pinnen zitten toch in mijn been? Nee dat wordt gewoon met een handboor gedaan, even doorbijten en eruit draaien. Verbandje eromheen en terug naar het revalidatiecentrum.

Daar aangekomen mocht ik gelijk aantreden bij de fysiotherapeut, nou Ricardo stap maar uit je rolstoel en naar het looprek. Terugdenkend hieraan is het erg typerend voor mijn revalidatieproces. ‘Pijn hoort erbij, zonder dat ga je niet verder komen, doorzetten en herstellen’.

De volgende dag kwam de revalidatiearts even kijken. Doordat de knie 5 weken lang vast gezeten heeft door de externe fixateur kon ik de knie niet verder buigen dan een paar graden. Ik kreeg een nieuwe fysiotherapeut, Marjan samen met chermaine (excuses als ik dit verkeerd geschreven heb). Chermaine zal mij de aankomende tijd het meeste behandelen. Zo ook de knie. Elke dag naar haar toe. Zitten op een bankje en zei drukt dan de knie door de stijfheid heen. Ik dacht dat ik veel pijn gevoeld had, maar dat… Elke dag weer, en elke dag vond ik het fijner. Het was weer een teken van vooruitgang. Na een week kreeg ik een apparaat op mijn kamer, elke dag 2 uur daarin.   

Een aantal dagen later mocht ik weer terug naar het ziekenhuis. Kijken hoe de wond aan de kuit herstelde van de huidtransplantatie. Helaas, de huid heeft niet goed gepakt en is deels afgestorven, tegenslag. Ik kreeg een schoonmaakoperatie. Na deze operatie kreeg ik een soort spons in mijn kuit gedrukt waarover een vacuüm trekkende pomp gemonteerd werd. Door de zuigende werking van deze pomp moesten de cellen in mijn been sneller groeien waardoor het gat in mijn kuit kleiner moest worden voordat er opnieuw huid overheen geplaatst zou worden. Elke donderdag werd deze pomp verschoont, pomp eraf, spons eruit, nieuwe spons erin en de pomo weer aanzetten.

De week voor kerst kreeg ik het nieuws dat ik het weekend voor het eerst weer naar huis mocht! YES, ik heb mijn doelstelling al behaald, namelijk met kerst thuis zijn.

Vrijdag middag, een tas inpakken, de pomp later controleren, kastje van de pomp om mijn nek, medicijnen in de tas en naar de rolstoel taxi. Na een uur kwam ik aan in Emmer-Compascuum. Er hing een groot spandoek voor de ramen met een welkom thuis tekst. Dat is even lekker thuiskomen. Het weekend thuis genoten waardoor de zondag avond hard aankomt. 19.30 de taxi weer voor het huis, het is tijd om weer een week naar de vogellanden te gaan. Met een traan die taxi weer in en naar Zwolle.

Daar aangekomen weer de prik krijgen, temperatuur opmeten en de planning doorlezen. Even bijpraten met de rest en naar bed, de volgende dag moeten we weer sporten.

Eindelijk kerst, een lang weekend naar huis. Lekker thuis samen eten, cadeaus uitpakken en natuurlijk mijn mooie eigen gemaakte sneeuwpop surprise (allemaal plastic bekers aan elkaar nieten, ja veel werk.) aan Patrick en Marcel geven. Anne heeft mij dit jaar geholpen dus hij is voor hen beide.

Na de heerlijke kerstdagen thuis, en uit de ziekensfeer weer naar de vogellanden. Ook hier wacht mij nog een kerstdiner. Het is niet zoals thuis maar toch gezellig, lekker gegeten samen met de rest die op dat moment ook al bijna familie wordt.

In de nacht na het kerstdiner wakker geworden, erge buikpijn. ‘Ach het zal die tutti frutti (of hoe men dat ook schrijft) wel zijn, valt vast zwaar op de maag. Weer proberen te slapen. Rond 06.30 weer wakker, ‘dat is zware tutti frutti en de pijn wordt alleen maar erger’. Toch maar een verpleger erbij halen. Op het moment dat de verpleger binnen komt kan ik al niet meer stil liggen van de pijn, hevige steken in mijn onderbuik. Ze haalt de nacht arts erbij. Geef hem maar wat diclofenac en laat hem even naar de WC gaan. Even in het achterhoofd, ik heb lenzen, zonder die dingen zie ik het verschil tussen een persoon en een stoel niet. Met alle geweld die rolstoel in en naar de WC rijden. Ik plas bloed, hoe kan dat nou. Op de WC hoorde ik iets hards in de WC pot vallen, ik dacht even snel mijn ketting maar dat kon mij op dat moment vrij weinig schelen. De arts vertelde mij dat er een ambulance onderweg was omdat hij dacht aan een interne bloeding. De ambulance broeders komen binnen en geven mij direct sterkere pijnstillen, infuus erin en de brancard op. Op het moment dat ik langs de gezamenlijke woonkamer gereden wordt zit de rest al aan het ontbijt. Ik roep nog snel: ‘tot vanmiddag’ maar volgens de broeders kan ik dat vergeten.

In het ziekenhuis is de pijn al stukken minder en wordt een scan gemaakt en Anne en Mia komen aan, ze waren gebeld door de arts. Uit de scan kwam naar voren dat ik nierstenen gehad heb maar dat het meeste er al uit geplast was. Het was dus niet mijn ketting in de pot maar een aantal stenen (zal vast nog van de snelweg zijn haha). De arts vroeg mij of de pijn weg was, alleen nog wat kleine pijntjes, maar ik wil weer naar de vogellanden, want ik wist dat we eieren bij het middag eten krijgen en de had ik al een tijdje niet gehad. Ik mocht terug, daar aangekomen waren de eieren al op en kon ik gelijk door naar de maatschappelijk werker, daarna even een kop koffie met de rest om bij te praten en de dag verder uitzingen.

Na 4 weken krijg je je eerste voortgangsgesprek. Ik hoop op een einddatum, dat wil zeggen wanneer mag ik naar huis en revalideren in Emmen. Volgens de rest van de groep hoef ik daar nog niet op te rekenen. Na het gesprek kreeg ik te horen dat ik waarschijnlijk rond 20 Januari naar huis mag.

De laatste dag is aangekomen. Ik word overgeplaatst naar het Scheper ziekenhuis in Emmen. Mijn huidige revalidatiearts kent de arts, meneer ten Hoff daar. Binnen een paar dagen is de overstap geregeld. De donderdag van tevoren alle therapieën laten verplaatsen naar vroeg in de ochtend. Zodat ik eerder naar huis kon. Afscheid nemen van iedereen (later komt er een reünie) en snel naar huis.

Op dat moment kan ik al goed met krukken lopen, niet volledig belasten maar wel rolstoel vrij. Ook is de pomp al uit mijn kuit en het ik een nieuwe operatie gehad waar ze een nieuwe huidtransplantatie over mijn kuit gedaan hebben. Die maandag erop mag ik al beginnen met revalideren in het Scheper ziekenhuis bij Berteke. De fysiotherapeut waar ik op het moment van schrijven (5 Juni 2017) nog steeds fysiotherapie van heb.

In mijn volgende blog ga ik verder in op die therapie. De therapie waar ik echt stappen ga maken met betrekking tot revalidatie. Waar ik ook nog een aantal keer slecht nieuws krijg in het ziekenhuis, een aantal operaties krijg maar ook stappen vooruit maak. Ik hoop jullie allemaal weer te mogen verwelkomen in die blog.

Tot slot wil ik iedereen van de Vogellanden bedanken voor het fijne verblijf. De artsen, de therapeuten, iedereen die op bezoek is geweest maar vooral de andere revalidanten. Het was een erg mooie groep, het voelde als thuis en het gaat jullie goed!

Thuis oefeningen doen. Hier had ik geen fixateur meer, maar cement in mijn been. Helaas ben ik het bonnetje kwijt en mag ik het niet meer terug brengen naar de bouwmarkt.