In mijn vorige blog met ik geëindigd bij het moment dat ik de overplaatsing kreeg van revalidatiecentrum de Vogellanden naar huis en de fysiotherapie in Emmen. Deze blog zal iets anders in elkaar gezet zijn dan de vorige. Ik kreeg de opmerking dat mijn vorige blog te lang was. Mijn excuses, sneller lezen de volgende keer haha.

Ik ga tijdens deze blog gebruik maken van ‘titels’ Omdat deze blog het afgelopen jaar in een keer beschrijft zal het anders te lang worden. Ik zal de, voor mij, belangrijke gebeurtenissen vertellen. Ook wil ik laten zien dat je, ondanks je (tijdelijke) beperking, veel meer kan dan je zou denken. Daarnaast maak ik nog meer gebruik van foto’s. Niet alles is in volgorde geschreven. Soms weet ik niet meer wat precies eerst kwam een jaar geleden. Toch geeft het een duidelijk beeld.

Eindelijke weer thuis (blijven)

Januari 2016 was het dan zover, naar huis en niet meer terug naar de Vogellanden. Ook al heb ik een leuke tijd gehad in de vogellanden is het natuurlijk heerlijk om thuis te slapen en in de buurt fysiotherapie te volgen. 

Fysiotherapie in Emmen

Vrijdagmiddag kwam ik thuis vanuit de Vogellanden. Ik moest in het weekend nog bijkomen van alles en mocht pas maandag naar de nieuwe revalidatiearts. Tijdens de eerste ontmoeting werd ik volledig doorgesproken, broek uit en been op tafel. Ook kreeg ik mijn fysiotherapeut toegewezen: Berteke, erg aardige vrouw, en iemand die gelukkig ook door wil pakken. Ook kreeg ik de naam van de psycholoog, het leek ze verstandig toch nog even met hem te praten. Tijdens dat eerste gesprek met Erik de psycholoog werd al snel duidelijk dat ik er zelf wel doorheen zou komen. Toch een volgende afspraak gemaakt om soms even te praten. Tijdens het eerste gesprek met Berteke de fysiotherapeut kreeg ik de vraag: 'mag Marjolein, onze stagiair ook even meekijken''. Natuurlijk! Iedereen moet het leren. Ze zal ongeveer een half jaar bij mij meekijken. Op dit moment (17 Juni 2017) staat de fysiotherapie even stil, ik moet eerst weer opereren, daarna kom ik zeker terug, afmaken waar we begonnen zijn! 

Hieronder een aantal foto's van de zwembad trainingen tijdens fysiotherapie. Het doel van het wat is de zwaartekracht verlagen. Omdat ik nog niet volledig op het been mocht staan, kon dat in het water wel. 

Ajax, I'll be back!

Ook thuis mag getraind worden! 

En.. in de sportschool

Diploma uitreiking Anne

Na al het ongeluk-operatie-revalidatie geweld wordt nog wel eens vergeten dat er ook andere mensen in mijn leven zijn met hun eigen dingen en gebeurtenissen. één daarvan is Anne met haar studie. Tijdens mijn eerste twee weken na het ongeluk zat Anne midden in haar tentamens. Gelukkig heeft ze alles gehaald en was ik oprijd uit het ziekenhuis om mee te kunnen naar haar diploma uitreiking. Gefeliciteerd lieverd! Ben trots op je!

Een nieuwe vriend! 

Volgens mij ergens is April zijn Anne en ik naar Nijmegen gereden om te gaan kijken bij een vlinderhondjes nest. Waarschijnlijk zat ik nog aan de morfine want ik zei ''Ja'' op Anne haar vraag of we er alsjeblieft niet één mee konden nemen. Alle gekheid op een stokje, al word je soms helemaal gek van hem, hij brengt ook zoveel vrolijkheid in huis en is altijd blij wanneer je thuis komt! We houden van je hoor Maylo! 

Het begon in Meppel, agent!

Er zijn twee gesprekken die ik hoop nooit meer over te doen, wat een emotie kwam daar los. Het eerste gesprek was het verhoor op het politiebureau. Omdat er bij mijn ongeluk ook iemand overleden is word je gezien als verdachte. Gelukkig kreeg ik voor het gesprek al te horen dat uit het onderzoek al gebleken was dat ik  er niks aan kon doen en dat ik mijzelf tijdens dit verhoor moest zien als betrokkene. 

Tijdens dit gesprek met agent B. werd mij gevraagd in detail te vertellen wat er die avond gebeurt was. De eerste vraag was dan ook: ''Hoe laat hebben jullie de winkel in Meppel gesloten'' en ''Hoe laat ben jij je auto ingestapt''. 

Tot aan het moment dat ik moest vertellen over hoe ik alles gezien had tijdens het ongeluk ging het goed. Toen kwam het moment waar het ging over die overleden man. Hoe vaak ze ook vertellen je kan er niks aan doen, dat schuldgevoel zal altijd blijven. Ik was een van de laatste voor zijn overlijden. Het verhoor heeft 10 minuten stil gelegen omdat ik gewoon niet meer uit mijn woorden kon komen. Het verdriet gaat in je strot zitten en wil er eerst niet uit. 

In een later stadium zal ik een officiële brief van de officier van justitie ontvangen met daarin het ''besluit'' dat ik niet schuldig ben en ze mij beterschap wensen. 

De volgende operatie, ''kan jij een stukje missen uit je goede been?''

Nee, natuurlijk niet. Was mijn eerste reactie wanneer ze mij het plan vertelde over de volgende operatie. 

Het idee was om mijn rechter bovenbeen bot uit te hollen, een papje van maken samen met donorbot en daarmee mijn linker onderbeen weer te stukadoren. Ook zouden ze tijdens deze operatie mijn achillespees doorsnijden en mijn voet in de goede stand zetten. (door de lange tijd van het niet kunnen gebruiken van mijn enkel is deze vast gegroeid, even los trekken dus).

Zo gezegd zo gedaan. Ik dacht dit is vast de laatste operatie geweest, nu groeit het bot weer vast en kan ik zo weer lopen. Helaas zal later blijken dat dit niet het geval is. Na de operatie paar weken last gehad van mijn rechterheup (daar zijn ze naar binnen gegaan om het bot te halen) en mijn enkel, ze hebben goed moeten trekken om de enkel een beetje los te krijgen. Verder dan 90 graden komt hij niet meer.

Na de operatie werd mij verteld dat ik minstens een week in het ziekenhuis moest blijven. Na twee dagen heb ik de arts verteld dat ik naar huis ging. Hij moest wel lachen maar nadat duidelijk werd dat ik geen grapje maakte heeft hij verschillende onderzoeken gedaan. Daaruit bleek dat ik nu al klaar was om naar huis te gaan. Gelukkig!  

Even verbouwen...

Alhoewel ik mijn schoonouders heel dankbaar ben voor de geboden hulp en de kleine aanpassingen in hun huis destijds was het beneden gelegen omgebouwde kantoor tot slaapkamer niet helemaal toereikend. Het bed was volgens de arts veel te laag. Er was maar 1 optie. Verbouwen. De letselschade advocaat kwam lang en gaf goedkeuring van betaling voor de verbouwing. Iedereen heeft meegeholpen met het ombouwen en het resultaat mocht er zijn. Bedankt iedereen!  

Damn, wat vind ik stilzitten toch lastig..

Wanneer je erg lang niks mag doen word het steeds vervelender. Helemaal als je Ricardo Fecken heet. Natuurlijk heb je het huishouden dat je opnieuw probeert te doen en train ik heel veel. Maar dat is beide geen fulltime ''baan''.  

Gelukkig lopen mijn schoonouders en mijn vriendin al een lange tijd met het idee om een zorgvilla op te zetten. Nu ik heel veel thuis ben heb ik alle tijd om eigenlijk alles op mij te nemen. Heerlijk! Ik heb zoveel geleerd van dit traject, werken op WO niveau, de hersenen weer trainen en aan het werk zetten, voor een goed doel! Op het moment van schrijven (17 Juni 2017) zijn wij daar nog steeds mee bezig maar gaan we richting het einde. Ik mag werkzaamheden van notarissen en accountants overnemen of controleren. Statuten en het ondernemersplan maken. Ook de boekhouding inrichten (samen met de accountant), de website ontwerpen en realiseren en nog veel meer behoren tot mijn ''takenpakket''. Nu is het wachten op de gemeente en het bestemmingsplan. Om even gebruik te maken van deze mogelijkheid wil ik iedereen doorverwijzen naar de website http://www.villavita.nl om te zien wat Villa Vita straks gaat doen. Nee, ik ga zelf de zorg niet in, ik doe straks alleen nog de boekhouding en administratie naast mijn straks nieuwe fulltime baan. 

Nadat ik beter overweg kon met de krukken ben ik gaan kijken of ik vrijwilligerswerk kon doen.  Te beginnen bij Anne haar werk in de gehandicaptenzorg. Na de eerste dag wist ik dat dit niet is wat ik wil en kan. 

Dan maar proberen in het bejaardenhuis. Daar was een vrouw van ver in de negentig die heel eenzaam was. Elke week ging ik daar langs, even koffie drinken, bij praten en even naar de winkel. Op den duur kwamen familie en vrienden vaker bij haar over de vloer en was ik alleen nog opvulling, ook omdat ik niet veel tijd meer had voor het revalideren ben ik toen gestopt. 

Vakantie met familie Nikken

Net zoals bijna iedereen houd ook ik van op vakantie gaan. Samen met mijn schoonouders, broer en zus en mijn vriendin twee weken naar Frankrijk. Heerlijk! Ik mocht zelf al weer rijden, in een automaat dan en dacht ik doe deze reis wel alleen. Daar aangekomen konden we genieten van een welverdiende vakantie. Helaas aan het einde van de eerste week, na een dag lang lopen begon er wat pijn te ontstaan in mijn knie en rond de pinnen van de externe fixateur. Nog een uur later verging ik van de pijn en hielp de morfine al niet meer. De volgende dag zouden Anne en ik helaas terug moeten gaan naar huis, rechtstreeks naar het Isala ziekenhuis. Volgende keer beter... De week dat wij er waren hebben we veel mooie dingen gezien en leuke stukken gelopen. Hoe erg je beperking ook mag zijn, denk dan terug aan de zin waarmee ik begon in mijn inleiding: ''Do what you can, with what you have, where you are!''

Een nieuw huisje!

Ook al staat mijn leven op sommige gebieden even helemaal stil en werd mijn leven na mijn ongeluk helemaal over de kop gegooid, niet alles mag en hoeft stil te staan. Vóór mijn ongeluk waren Anne en ik al bezig met het zoeken naar ons eigen huisje, de volgende stap. Nu was het tijd om daar mee verder te gaan. Toen kwam hét huisje aan de kruisspoel vrij. Gelijk gebeld en dezelfde week al een afspraak met de makelaar en de huurbaas. De huurbaas en zijn vrouw zijn echt toffe peren, bedankt voor alles! 

YES! ons eigen huis! meubels kopen!! 

De week voor de verhuizing kreeg ik een ontstoken teen aan mijn beschadigde been en moest ik een ingreep ondergaan, deze zal een dag voor de verhuizing plaatsvinden. Ik moest minimaal een week mijn been omhoog en rustig aan doen. Nu hoop ik dat de arts niet mee leest maar dat kon natuurlijk echt niet. Samen met Anne en iedereen die geholpen heeft kon ik ook wel een kastje tillen. Na een aantal dagen zwoegen was ons huisje dan toch echt daar!

Leg niet alles stil omdat je in de lappenmand gekomen bent. Kom ik toch weer bij die belangrijke zin: ''Do what you can, with what you have, where you are!''

KAMPIOEN!

Zoals sommige van jullie misschien wel weten speelde ik op het hoogste niveau in Nederland voetbal. (officieel niet, maar die hebben daar geen verstand van). Elke zondag ochtend buffelde wij van Valthermond 4 ons naar de zege. De zondag na mijn ongeluk zouden wij dé wedstrijd spelen waar ik het meest naar uit keek, de wedstrijd tegen de man van mijn collega. Helaas was ik niet tot genoeg om die te spelen. Raar spul dat morfine. Zodra ik weer wedstrijden kon kijken gingen Anne en ik samen heen, ik in de rolstoel. En toen was daar aan het eind van de competitie de beker met de grote oren! Voor ons! KAMPIOENEN! 

Reünie Vogellanden

Omdat wij zo'n leuke groep hadden in de Vogellanden kon een reünie natuurlijk niet uitblijven. Hier kan ik veel woorden aan spenderen maar dat doe ik niet. Het was een zeer geslaagde middag en leuk om te zien hoever iedereen al gekomen was met de revalidatie.  

Het gesprek...

Het was volgens mij op een woensdagmiddag dat Anne en ik in Emmen liepen toen ik gebeld werd door mijn slachtofferhulp. Ik had haar al een lange tijd niet gesproken maar ooit wel aangegeven dat wanneer de weduwe van de omgekomen man tijdens mijn ongeluk behoefte aan een gesprek ik daar voor open stond. Ik vond het haar goedrecht om een gesprek te hebben met een van degene die betrokken was. 

Mijn slachtofferhulp vroeg mij of ik nog steeds open stond voor een gesprek, natuurlijk! Er werd een datum, tijd en locatie afgesproken: neutraal terrein, het politiebureau in Hoogeveen. 

Daar aangekomen werden Anne en ik opgewacht door een bemiddelaar van slachtofferhulp. Ze zou ons begeleiden tijdens dit emotionele gesprek. We liepen de hal van het bureau in maar kregen te horen dat er toch geen kamer was en dat we moesten wachten. Op dat moment kwam de weduwe binnen, ze liep naar mij toe en gaf me een hand, wat zeg je dan?! 

We moesten nog 5 minuten wachten, het leek een eeuwigheid, wat ongemakkelijk. We keken elkaar niet echt aan en ik voelde de emotie toch al opkomen, even wegdraaien dan maar.

Eindelijk, we mochten naar binnen. Het gesprek kon beginnen.

Het eerste wat ze aangaf was: ik ben niet boos, het is jouw schuld niet, je kon er niks aan doen. De rust die ze uitstraalde was erg fijn. Toch kon ik mij op dat moment niet groothouden en knapte er iets. Geen woorden meer kunnen uitspreken en op een of andere manier luchthappen. 

Naarmate het gesprek vorderde werd dit minder, er kwam een zekere rust. Ze vertelde mij over die avond, hoe die voor haar verliep. Over haar kinderen, haar man. 

Ik vertelde mijn kant van het verhaal, wat ik zag en ze vroeg hoe het met mij ging. 

Aan het einde van het gesprek was het voor beide partijen duidelijk: geen schuld, veel emotie en toch maar doorgaan. Ik heb erg veel respect voor die vrouw gekregen, erg sterk!

*Rest in Peace*

Eindelijk weer werken!

Na veel gesprekken met arbeidsdeskundigen, het UWV en mijn artsen mocht ik dan eindelijk proberen te gaan werken. De vooruitzichten met het been waren op dat moment zo goed dat ik mocht opbouwen. Eindelijk, eindelijk, eindelijk weer werken! Gelijk sollicitatiebrieven schrijven en opsturen, wachten.... 

Al na één dag wachten werd ik gebeld met de vraag wil je op gesprek komen, er ligt hier een 40 uur contract voor je klaar. Rustâââg, ik mag maar beginnen met 3 uur en moet dan opbouwen. Helaas zegt ze, wil je mij weer bellen als je wel fulltime mag werken? 

De dag daarna belde Marielle op van JIJ-uitzendbureau, of ik op gesprek wilde komen. Natuurlijk! 

De volgende dag naar Klazienaveen, daar wachtte Marielle en Sophie mij al op. Welkom!

Na een goed gesprek en een goede bak koffie kwamen we tot de overeenstemming om te beginnen met een proefplaatsing met uitzicht op een fulltime contract. Samen met mijn arbeidsdeskundige hebben wij een opbouwschema gemaakt en mocht ik, na mijn vakantie (volgende punt) direct beginnen!

Na een tweetal maanden kwam het nieuws dat het been er niet goed uitzag, er komen operaties aan... We hebben toen samen besloten afscheidt van elkaar te nemen zodat ik mij kon richten op het herstel. 

Op het moment van schrijven (18 Juni 2017) kan ik echt niet wachten tot ik weer mag werken, weer solliciteren en hopen zo snel mogelijk weer aan het werk te mogen! 

Bedankt Marielle, Sander en Roel voor het vertrouwen! Bedankt Sophie, Hans (en later ook Laurens) voor de fijne samenwerking!

En dan dé vraag, op de mooiste plek die je kan bedenken!

Omdat de vorige vakantie in Frankrijk mislukt is hebben wij lang gewacht om weer op vakantie te gaan. Na veel gesprekken met artsen heb ik groen licht gekregen om op vakantie te gaan. Na lang zoeken zijn we bij Mauritius uit gekomen, een (erg) ver land met witte stranden en een blauwe zee. Na alles geregeld te hebben, van de douane (brief van de arts dat die externe fixateur in mijn been toch écht geen bom is)  tot aan de koffers inpakken konden wij ons opmaken voor een lange reis! Eerst naar 6.5 uur naar Dubai, dan 7 uur naar Mauritius. Wat een reis, maar wat een land! Prachtig. 

De eerste dag maar gelijk alle excursies gepland en daarna maar lekker slapen.

De volgende dag gelijk snorkelen, waterzak om mijn been en gaan! Wat een uitzicht onder water, zoveel vissen! Wisten jullie dat die vissen bananen eten? Ik ook niet, doen ze wel.. Net piranha's!

De volgende dag hebben wij de 7 eilanden tour gedaan. Met een boot en een groep mensen naar de verschillende eilanden en stranden van Mauritius. Tijdens die excursie kwamen we een stel uit Engeland tegen. Na veel rum en cola gedronken te hebben vertelde de jongen ons onderweg naar het BBQ eiland dat hij haar net ten huwelijk gevraagd had en wanneer ik dat eens ging doen. ''Nee, nog lang niet, kost geld'' grapte ik maar. 

Aangekomen op het BBQ eiland liepen Anne en het Engelse meisje voor ons aan. Ik vroeg de jongen of hij niet meer van zulke grappen wilde maken, ik wil haar namelijk MORGEN ten huwelijk vragen!

Even een stukje terug in de tijd. Naar Januari wel te verstaan. (de vakantie was begin April). Na alles wat Anne en ik meegemaakt hadden wist ik het wel zeker, met haar ga ik trouwen. Ik wilde het wel officieel doen en moest dus om haar hand vragen bij haar vader. Normaal is dit niet echt een probleem maar mijn schoonvader in spé is een Hagenees. Daar is niet veel mis mee, maar was toch wel benieuwt naar zijn reactie. 

Eerst mijn schoonmoeder in spé dan maar. Ik vroeg haar of ze even meewilde naar Emmen, ik moest nog wat ophalen en had haar hulp nodig. Is goed zegt ze. In de auto vroeg ze mij wat moet je precies ophalen. Een ring, ik wil met Anne trouwen. Aan haar gezicht te zien zag ze dit niet aankomen, gelukkig was ze erg blij en samen gingen we naar de juwelier. Na lang wikken en wegen hebben we de ring uitgekozen. Hij mocht gelijk mee. Verstoppen tot April dan maar en niks vertellen!

Die avond moest ik om haar hand vragen bij Mark. Met de ring in mijn zak samen de honden uitlaten. Op de terug weg dan toch maar de moed bij elkaar geraapt, de ring uit mijn zak gehaald en gevraagd. Ja natuurlijk, als Anne gelukkig is ben ik dat ook! Gelukkig maar, anders kon de ring terug..

Terug naar Mauritius. Die avond na de tour keken we even rustig op onze kamer op Facebook. Mijn vader had voor de grap onder een foto van ons gezet: Heb je haar al gevraagd?!. Damn hij wist niet dat ik haar echt ging vragen, om de schijn op te houden ben ik expres met het bericht naar Anne gegaan, moet je kijken: hij denkt dat ik je ga vragen.. Vanaf dat moment had Anne nooit meer verwacht dat dit ook echt het geval zou zijn. 

Die avond zaten wij wat te drinken met die Engelse mensen en wat vrienden. Ik moest nog wat regelen voor die dag daarna. Ik zou haar gaan vragen bij de waterval in Mauritius. Een privé chauffeur geregeld maar nu de rest nog. Ik vertelde Anne dat ik nog een lunchbox ging regelen bij de receptie voor de dag daarna. Dit duurt normaal 5 minuten. 

Het gesprek waar ik voor heen ging was om een tafel aan het strand te regelen, voor als we terug kwamen en ik haar gevraagd had. Na een lang gesprek ging ik terug naar de groep. Ik moest toch echt wat bedenken waarom ik zolang weg was. ''Wat een kut hotel en service, ze vertelde mij dat ik te laat was om de lunchbox te regelen, ze moesten speciaal bellen voor mij. Jemig dat duurde dat lang!''  Ze geloofde het! 

De volgende dag was het zover. Nadat we veel mooie natuur en jungle hadden gezien reden we naar de waterval. Daar aangekomen moest ik nog de ring uit mijn tas halen en in mijn zak doen. Wat doe je vroeg ze, uhm mijn zonnebril pakken, begint het net te regenen.... 

Afijn, samen naar boven, ga eens met de rug naar mij toe en kijk over de reling, dat is een mooie foto zegt Anne. Dat kon natuurlijk niet want dat doosje zat in mijn kontzak: ''nee ziet er vast niet uit zo'n foto''

Samen naar beneden, nu moest het gebeuren. Daar was de waterval en het uitzicht punt. Ik vroeg aan de chauffeur of hij een foto van ons wilde maken. Op dat moment probeerde ik snel het doosje uit mijn zak te halen. k*t hij zit vast. Hij had de foto al gemaakt. Snel wat bedenken, er moet nog een foto komen: ''nee, die foto is lelijk, ik wil een andere''.

Op dat moment lukte het wel, op de knieën en vragen. JA! Gelukkig!

Nu weer omhoog komen, haha.

Die avond hebben we heerlijk gegeten aan het strand.

De rest van de vakantie was heerlijk. Door de jungle de apen bekijken, over de zee tussen de dolfijnen en aan het strand in het resort onbeperkt cocktails!

Dat rode op ons voorhoofd op bovenstaande foto is verf. We gingen langs een hindoe tempel en werden gezegend. Bedankt!

Waarom ook niet? Laat je niet tegenhouden door je beperking

Weer terugkomend op de zin: ''Do what you can, with what you have, where you are!''. Natuurlijk heb ik last van sommige dingen en kan ik sommige dingen ook helemaal niet doen. Maar je kan meer dan je denkt. Ga lekker zwemmen, naar een dierentuin en weer auto rijden. Overal is wel wat op te bedenken. Zo gingen mijn broertje en ik naar de ArenA lekker Ajax kijken. Ja ik mocht niet met krukken naar binnen, na lang praten mocht ik met de krukken naar mijn plaats en moest ze daar inleveren bij een steward, mijn broertje mocht ze na de wedstrijd ophalen, ik zou er anders mee kunnen slaan.. Achja so be it! 

Laatst hebben we gebowld, de eerste ronde alleen maar 0... Opnieuw leren gooien op een andere manier, geen aanloop kunnen nemen of de knie buigen. De tweede ronde ging al veel beter en kwam er zelfs een strike!