Het is vandaag 20 Juni 2017 wanneer ik deze blog schrijf. Na deze blog zijn we op het moment waar ik nu zelf sta. Het was een lange weg en het zal ook nog wel een tijdje duren. 

In Maart ben ik bij mijn arts in het Isala ziekenhuis geweest in Zwolle. Nadat er röntgen foto's en een CT scan gemaakt waren dacht de arts dat het bot vast zat aan elkaar. De fixateur mocht eraf! Het moment was daar, na anderhalf jaar zou ik richting het einde gaan. Op de gipskamer aangekomen draaide hij het gevaarte los en trok hem eraf. Hij pakte mijn enkel en knie en wilde even voelen of hij goed zat. Helaas, het leek wel een tak die knapte. Snel de fixateur er weer op. 

''Ik wil je doorsturen naar het UMCG voor een second opinion''. Waarschijnlijk moeten we een stukje bot uit je bekkenkam halen er in je onderbeen zetten, dan is het klaar. Met die gedachte gingen Anne en ik naar het UMCG. De weken daarna heb ik heel veel pijn gehad, fysio moest stil gezet worden en ik kon nauwelijks lopen. Na veel doorzetten werd het beetje bij beetje beter, wetende wat er nog komen gaat en dat ik op dit moment zonder scheenbeen rondloop. 

Het verhaal in het UMCG was totaal anders. Nee je bent er nog lang niet. Het afgelopen jaar is eigenlijk voor niets geweest. Het teruggelegde bot is waarschijnlijk dood. Na deze zin weet ik het niet meer, het was een harde klap, voor het eerst zat ik vanuit het ziekenhuis zonder gedachten naar huis.

Een paar dagen later kreeg ik de oproep om op 4 en 5 Mei terug te komen naar het UMCG voor aanvullend onderzoek. Daaruit zal blijken dat het inderdaad niet vast zit maar dat er waarschijnlijk ook geen infectie inzit! Dubbele gevoelens.

Het UMCG heeft mij nu doorgestuurd naar een ziekenhuis in Duitsland. Een van de twee ziekenhuizen in Europa die zo gespecialiseerd zijn in dit letsel. Groningen heeft mij verteld dat Duitsland een behandelplan heeft, het wordt een lange weg, een week of 3 á 4 intern in Duitsland, veel pijn en erg veel revalidatie. Maar we gaan ervoor! Ik ga verder komen dan welke arts ook denkt!

Ik heb vorige week gesprekken gehad met bepaalde mensen in bepaalde sectoren waar ik straks wil werken, ja ik oriënteer mij alweer. Ik pak mijn studie op en doe er straks misschien nog een. Ik heb nu de tijd om te investeren in mijzelf en dat doe ik dan ook maar!

Nu is het wachten op de oproep naar Duitsland en het begin van een aantal zware operaties.. 

Vanaf nu kan ik bloggen over het heden. Dat zal niet met een hoog tempo gaan, want zoveel verschillende dingen doe ik niet. Het is studeren, opereren, revalideren en leuke dingen proberen te doen met iedereen.

Bedankt voor het lezen en mochten er vragen zijn, stel ze!