Woensdag 30 Augustus 2017, vroeg opstaan en de laatste spullen in de koffers doen. Vandaag moeten we weer naar ‘’das Krankenhaus’’ in Duitsland. De tiende operatie staat voor de deur. Hopelijk is dit wel de laatste, maarja dat zeiden we een jaar geleden ook.

Rond 10 uur bij mijn schoonouders, want schoonmoeder en schoonzusje gaan ook mee naar Duitsland. Ook gezellig voor Anne. Nog een kop koffie en daar gaan we.

Onderweg vinden we het toch vreemd dat ik mij de volgende dag moest melden en die middag gelijk geopereerd zou worden, toch maar even het ziekenhuis bellen. De dame aan de andere kant van het ziekenhuis vertelde mij dat ze mij al een paar dagen probeerde te bereiken, maar dat mijn mobiele nummer niet leek te kloppen (yeah right..). Mijn email adres waren ze ook opeens kwijt. Ach is niet anders, wat is er aan de hand? Nou meneer Fecken we hebben uw operatie verplaatst, u wordt donderdag niet geopereerd maar 9 September (10 dagen later) dus u kunt terug naar huis. Wij hebben zelf maar bedacht door te rijden naar het ziekenhuis om even met de arts te praten. Nee meneer dat kan niet, hij is er niet. Nou, dan wachten wij wel.

Daar aangekomen werden we te woord gestaan door waarschijnlijk dezelfde mevrouw als die ik aan de telefoon gehad heb. Ik kom er zo aan. Na 10 minuten nog niemand toen opeens de arts eraan kwam. Meneer Fecken we gaan u gewoon vrijdag opereren, tot morgen (donderdag) bij de opname, communicatiefout (ik weet het verschil toch echt tussen 31 Augustus en 9 September, ach het is opgelost). Toch fijn dat we doorgereden waren naar het ziekenhuis.

De dag voor de operatie nog even samen in Hamburg, even de winkelstraat door en een terrasje pakken.

De volgende dag om 8.30 uur melden in het ziekenhuis. Eerst opname gesprek, dan naar de mevrouw voor de vragenlijsten en bloedafname. Tassen naar de afdeling brengen en door naar de narcose arts. Nog even een röntgen en daarna de koffer uitgepakt.

Vrijdag 1 September, de dag van de operatie. Om 7.00 uur werd de gebruikelijke operatiekleding weer gebracht. Onderbroekje – omgekeerde badjas zonder achterkant – muts en een steunkous (ja serieus..)  Omgekleed en wachten op de zuster die mij naar de OK brengt. Nog even snel Anne bellen en daar was de zuster al.

Door de koude gangen naar de preoperatie kamer. Daar aangekomen het infuus erin. ‘’Bent u echt meneer Fecken, Jazeker’’. ‘’Wat is uw geboortedatum dan? 24-09-1993’’ ‘’Klopt, ja weet ik, ik was erbij). Voor het eerst kon ik nu meemaken dat ik ook daadwerkelijk vastgebonden werd aan het bed, ze weten toch dat ik momenteel niet weg kán lopen?

Afijn, mondkapje op met zuurstof en de verdoving en het slaapmiddel erin, dat is het enige fijne gevoel van de operatie.

 Ergens op vrijdagmiddag werd ik weer wakker, ik voelde mij nog best goed, niet misselijk alleen wat last van mijn rug, niet wetende dat die pijn nog erg zal aantrekken.

Weer snel terug naar mijn eigen kamer waar Anne, Mia en Debby al wachten met een waterijsje. Lekker!

De rest van de vrijdag is lekker bijkomen. Op den duur begint de pijn in de onderrug toch wel erg sterk te worden, er is daar natuurlijk een stuk bot uitgehaald, maar toch. Even een pilletje erin.

De nacht tussen vrijdag en zaterdag (nacht na de operatie) was erg lang en slopend. Een van mijn kamergenoten snurkte niet maar ‘’zong’’(schreeuwde) een waarschijnlijk Duits nummer. En damn wat heeft dat nummer veel tekst..

Zaterdag en zonder nog wel moe, maar knappen op. Zaterdag middag gevraagd of ik in de rolstoel mocht: Nee.. Shit dan maar morgen.

Zaterdag nog even naar het Nederlands Elftal gekeken, genoeg over gezegd..

Zondagmorgen de draines uit mijn been en rug en lekker de rolstoel in. Die middag zijn Anne, Mia en Debby er voor het laatst. Vanaf nu is het een week mijzelf maar vermaken met fysio, studeren en de rest. Zaterdag komt Anne terug tot Zondag, dan nog een week alleen en dan hopelijk naar huis. Vandaag nog even samen naar buiten in de zon, dat doet een mens goed.   

De operatie is trouwens goed gegaan, geen complicaties. Nu hopen dat het bot aangroeit en ik echt kan werken naar een eind punt.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!