Het is vandaag alweer 28 Mei 2018, al 935 dagen na het ongeluk. In het begin had ik toch in mijn achterhoofd dat ik binnen een half jaar na het ongeluk wel klaar zou zijn met revalideren en verklaarde ik de artsen voor gek toen ze zeiden nou dit gaat minimaal een jaar duren.. 

Ach aan de andere kant heeft het ongeluk mij ook goede dingen gebracht, huh serieus?! 

Tijdens de afgelopen jaar heb ik op het gebied van mijn werk carrière alle tijd gehad om mij bezig te houden met het oprichten van Villa Vita, het afronden van twee studies en het oprichten van mijn eigen advies bureau, iets wat ik anders waarschijnlijk nooit gedaan had. Natuurlijk is het jammer van de 2.5 jaar tijd die ik niet fulltime in mijn carrière heb kunnen steken, en loop ik een stuk achter op mijn ambities, maar hé des te meer reden om er straks (en eigenlijk nu al) alles tegenaan te gooien.

Na de (te) lange periode die wij nodig waren om de bestemmingsplanwijziging te voltooien, is dit dan toch gelukt! Alle seinen staan op groen, het is nu afwachten met welke calculaties de aannemers komen en of ze daadwerkelijk snel tijd hebben om te beginnen met bouwen.

Even terug naar ''dat been''. Zoals ik in mijn vorige blog geschreven had was de botgroei minimaal. Helaas komt daar nu nog wat bij. De arts belde terug dat hij nogmaals contact gehad heeft met Hamburg. De botgroei die gezien was, was toch niet zoveel als gedacht. Zelfs voor de laars die Hamburg, of de nieuwe Fixateur die het UMCG, wilde plaatsen was de botgroei te weinig. 

De arts kwam met de vraag, deze vraag kwam ongeveer neer op: ''Je hebt twee opties, of amputeren of nogmaals bot terug leggen, wat wil je?'' 

De laatste tijd was ik erg stellig dat wanneer dit niet zou lukken, dan amputeer ik de hele hap. Ik begin er wel een beetje klaar mee te worden. Maar op het moment dat een arts het je vraagt komt het toch opeens heel dichtbij. De arts heeft uitgelegd wat ze deze keer in Hamburg willen doen. Want hetzelfde heeft blijkbaar (nu twee keer geprobeerd) geen zin. Deze keer willen ze in Hamburg bot uit mijn rechterscheenbeen of bekken halen en dat weer in mijn onderbeen plaatsen. Tegelijkertijd plaatsen ze dan een metalen plaat in mijn onderbeen. Deze plaat blijft als alles goed gaat zitten. 

Ik heb gekozen voor de optie om nogmaals bot terug te leggen met daarbij gezegd dat wanneer dit niet werkt, het voor mij wel klaar is. Dan mag het niet zo zijn en wordt het onderbeen geamputeerd. MAAR zover zijn we nog lang niet, eerst nog een maal knallen en hopelijk hiermee het onderbeen redden. En ach, twee weekjes Hamburg met Anne, wie doet dat nou 3x per jaar? 

Sommige van jullie vragen zich vast af, ''ker'l waarom laat je de operatie niet uitvoeren in het UMCG?''. Die vraag stelde ik ook aan de arts in het UMCG. Hij gaf de simpele reden dat hij voor 6 weken in het buitenland zit.  Maar ook dat Hamburg gewoonweg beter is in deze operatie. Ik zou al binnen twee weken geopereerd kunnen worden (helaas nu email dat ik pas 19 Juni geopereerd kan worden, heb maar teruggemaild dat ik liever eerder wil, we wachten af)

Voordat ik naar Hamburg mag moest mijn fixateur verwijderd zijn en die gaatjes dicht. Raar idee om na 2.5 jaar zonder on the go Praxis rond te lopen. Nog vreemder is dat mijn been niet vast zit en ik dus heel voorzichtig moet doen tot Hamburg. Ik heb wel een spalk gekregen. Hé Anne, deed zeer he? haha

Om toch weer positief af te sluiten een paar foto's van de afgelopen tijd. Het been verdwijnt voor ons steeds meer een beetje naar de achtergrond. Andere dingen zijn veel belangrijker. 

Oké, het is niet dezelfde dag maar wel beide strand Den Haag. Maylo voor het eerst naar het hondenstrand. 

Dit was het weer voor deze keer, de volgende keer dat ik schrijf is na de operatie in Hamburg. Geniet van het weer en tot de volgende keer!